บทที่ 47 ตอนที่ 47

“จูบไม่เป็นสับปะรด เด็กสิบขวบยังทำให้ฉันรู้สึกดีกว่าจูบกับเธอเลย ลียา”

ความวาบหวามจากจุมพิตของเขาจางหายไปจนหมดสิ้น ตอนนี้เหลือไว้แต่ความอดสูเพียงเท่านั้น ลียาพยายามฝืนน้ำตาเอาไว้ ขณะเค้นเสียงแผ่วเบาตอบเขาออกไป

“ถ้าอย่างนั้นก็อย่าจูบดิฉันอีก”

“มันแน่นอนอยู่แล้ว ฉันจะไม่มีทางจูบเธอให้เสียเวลาอีก ไร...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ